De swalker

It is dampich at de swalker syn lân ynfytst.
Hy snúft oan de lucht, rûkt it spoar fan doe.
Mar de bollepysten wenje net mear yn ’e sleat,
de bjirken binne omseage en de kikkerts
kweakje net. Syn bagaazje is fan lead.
Hy hoastet swier, lit de skouders hingje.

Alde mantsjes stjonke nei nije jarre en ride
weinen fol tiid oer de diken hinne. Se sjonge.
Har smoarge hannen ferpartsje de eare
yn ’e groeden fan ’e Fryske grûn. Se smoke.
Se sille wachtsje op libben dat omheechkomt.

De swalker himet yn ’e wyn op. Tusken wolk
en gers is hy de lytse stip dy’t tichterby komt.
Dalik sil er foar de inketswarte bûthúsdoarren
him deljaan, wachtsje op in omkearde amer.

De zwerver

Het is nevelig als de zwerver zijn land in fietst.
Hij snuift aan de lucht, ruikt het spoor van toen.
Maar de lisdodden wonen niet meer in de sloot,
de berken zijn omgezaagd en de kikkers
kwaken niet. Zijn bagage is van lood.
Hij hoest zwaar, laat de schouders hangen.

Oude mannetjes stinken naar nieuwe gier en rijden
wagens vol tijd over de wegen. Ze zingen.
Hun vuile handen verdelen de eer in de
littekens van de Friese grond. Ze roken.
Ze zullen wachten op leven dat opkomt.

De zwerver hijgt tegen de wind in. Tussen wolk
en gras is hij de kleine stip die dichterbij komt.
Straks zal hij voor de inktzwarte staldeuren
neerstrijken, wachten op een omgekeerde emmer.