De stêd wierre grize strjitten, sûker
twirren oan ’e spoarline, in nacht.

Yn ’e lampebol fan fiere flat: man
wachtsjend foar it reinich bytfabryk.

Ik smiet de fyts oan ’e kant, wankel
en werkende in lûd út in oar ferline.

Hy joech my de hân, sei dat hy it wie:
earste pianospiler, sad septembersong.

De stad hing grijze straten uit, suiker
briesjes aan de spoorlijn, een nacht.

In de lampbol van verre flat: man
wachtend voor miezerige bietenfabriek.

Ik gooide mijn fiets aan de kant, wankel
en herkende een stem uit een ander vroeger.

Hij gaf mij een hand, zei dat hij het was:
eerste pianospeler, sad septembersong.

I’ll never be your Maggie May

Sleatswetter by it bytfabryk, wytljocht
at ik moarns wekker waard en it seach.

De romten dy’t mar net sletten rekken,
dûzeljende noaten op ’e westerstoarmen.

Net de toarst net de honger net hy net
doe’t ik de heale moannen skjin himmele.

Mar it sleatswetter, as de reindrippen
en reade surch stoffich by it spoar del.

Slootwater bij de bietenfabriek, witlicht
als ik ’s ochtends wakker werd en het zag.

De ruimtes die maar niet gesloten raakten,
duizelende noten op de westerstormen.

Niet de dorst niet de honger niet hij niet
toen ik de halve manen schoon schrobde.

Maar het slootwater, als de regendruppels
en rode zuring stoffig langs het spoor.

December is the coolest month

Net earder hie de moanne roetkâld west.
Foar him kocht ik keningsblauwe moffen.

Us earste dei spile er Satie. Lok wie it,
in finsterbank, tsien fingers yn ’e romte.

Hannen fleagen oer houtdonker en ivoar,
wjerljochten op iiskristal. De toan ûntstie.

Sa’t wy dêr doe letter foar it rút stienen.
Wyt, wintermuzyk wienen wy, waarm ek.

December is the coolest month

Niet eerder was de maan steenkoud geweest.
Voor hem kocht ik koningsblauwe wanten.

Onze eerste dag speelde hij Satie. Geluk,
een vensterbank, tien vingers in de ruimte.

Handen vlogen over houtdonker en ivoor,
weerlichtten op ijskristal. De toon ontstond.

Zoals wij daar later voor het raam stonden.
Wit, wintermuziek waren we, warm ook.

Candy says

Se glide oer it parket en se wie syn
prinsesse op ’e piano, piccola bitchy.

Ik hong yn ’e gerdinen om, kôge op syn
oerstallige koarsten en suterich slaad.

Call me Candy. Wa har skonken er slikke.
Wa har skjinne azem er opfrijde. Wa wit.

Har song helle ik út de ôffier, smarde
flibe op ’e spegels. Candy says: stjer.

Ze gleed over het parket en ze was zijn
prinses op de piano, piccola bitchy.

Ik hing in de gordijnen, kauwde op zijn
overgeschoten korsten en slappe sla.

Call me Candy. Wier benen hij likte.
Wier schone adem hij opvrijde. Wie weet.

Haar song haalde ik uit de afvoer, smeerde
spuug op de spiegels. Candy says: stjer.

Vertaling: Jabik Veenbaas